Het duurde 30 maanden om de Marathon van Parijs te vinden, uitgesteld en vervolgens geannuleerd in 2020 vanwege de pandemie en dan opnieuw afgelopen april, wanneer het normaal gesproken plaatsvindt. De datum werd uiteindelijk vastgesteld op 17 oktober 2021.
- MARATHON VOORBEREIDING
Dus ik heb mijn slabbetje nu meer dan een jaar en ik heb gewacht om te beginnen met serieuze marathonvoorbereiding. Een voorbereiding die min of meer in augustus begint, 10 weken voor de wedstrijd.
De voorbereiding verloopt volgens plan en de sessies volgen elkaar vlekkeloos op. Tot mijn verbazing deed ik mezelf geen pijn. Ik, die gemakkelijk pijngevoelig ben en onlangs van tendinitis van de fascia lata (het beroemde ruitenwissersyndroom) af was, kon eindelijk de geneugten van een voorbereiding zonder geforceerde onderbreking waarderen.
10 weken training zonder echt een vooraf bepaald plan te hebben. Wat ik vooral leuk vind aan hardlopen, is de vrijheid om te kunnen rennen wanneer ik wil, zo lang als ik wil en met de intensiteit die ik wil. Het volgen van een trainingsplan met afgebakende sessies per dag is niet echt iets voor mij.
Toch probeer ik een ritme aan te houden van minimaal 4 sessies per week, aangevuld met enkele uren fietsen, spierversterkende en proprioceptieve sessies. Al met al een vrij heterogene voorbereiding met een trainingsvolume variërend van 4 tot 10 uur fysieke activiteit per week, mijn grootste hardloopweek bedroeg 65 km.
Op 17 oktober is het doel duidelijk: onder de 3 uur gaan in de marathon. Ik zal 42.195 km een tempo van 4'15/km moeten aanhouden. Fysiek en mentaal voel ik me er klaar voor, maar het is moeilijk om alles te voorspellen wat er kan gebeuren tijdens 3 uur racen. Kom naar Parijs om erachter te komen.
- MARATHON IN DE MOOISTE STAD TER WERELD
6.30 uur De wekker ging. Ik heb niet goed geslapen, hooguit 5 uur. De druk van de dag voor de race (van Lille maar niets met bier hier) kreeg de overhand.
Ik begin het ontbijt met een bord pasta met boter, die ik aanvul met een natuurlijke yoghurt waarin ik 40 g Holyfat vanille macadamia giet. Een genot. Qua hydratatie drink ik tot het begin bijna 1,5 L water.
Over vertrek gesproken, hij is dichterbij dan ooit. Het is 9 uur, ik voer de 3 uur SAS in die overeenkomt met mijn slabbetje. Emotie stijgt. Om mij heen zijn de gezichten enthousiast, ongeduldig, voor sommigen bang.
09.23 uur. Dit keer was het zover, de start is begonnen. Een start iets sneller dan ik had verwacht. De euforie van de race, de sfeer en het dalende vals vlakke terrein… Moeilijk om het beoogde tempo vast te houden. Toch moet het. Ik weet het, in Parijs is de eerste halve marathon nogal rollend, maar in het tweede deel van de race gaat het mis, dus je moet wat onder de voet blijven.
Km 7, place de la Bastille, mijn familie en mijn vrienden zijn er om me aan te moedigen, wat een gevoel! Het is tevens de eerste tankbeurt van de race. Ik pak een fles water die me door een vrijwilliger is aangereikt, ik drink er goed de helft van op, of ik probeer in ieder geval zo goed mogelijk zonder te stikken.
Ik herhaal de handeling op de volgende 3 ravito's. Water en niets anders. Eindelijk Ja! Mijn 40g Café Holyfat-zakje in de achterzak van mijn korte broek. Het zal de eerste 27 kilometer mijn enige krachtbron zijn. Een keuze die de juiste bleek te zijn.
27 e km, nieuwe voorraden, nieuwe fles water en deze keer nog een derde banaan.
Mijn tankstrategie was als volgt: een Holyfat-zakje voor de eerste 2 uur racen om een consistente calorie-inname en geen glycemische variatie te garanderen. Dan een stuk banaan op elke ravito vanaf de 27 e km om te profiteren van een koolhydraatinname en dus een boost-effect voor het einde van de race, zonder hypoglykemie te riskeren.
Km 30, de benen beginnen te verstijven maar dat is normaal, niets verontrustends. Ondanks de ups en downs van de oevers van de Seine knars ik mijn tanden en geniet ik optimaal van de ongelooflijke sfeer die langs de kant van de weg heerst. Het tempo wordt vastgehouden, 4'11, 4'08, 4'14… Een bocht naar rechts en daar is hij dan… de heuvel van Boulevard Suchet. 500 m bij 3% gemiddeld. Normaal is het een formaliteit, maar bij de 34 e km van een marathon richt het onvermijdelijk schade aan. Ik verklein de pas, verlaag het tempo wat, met als doel mezelf zoveel mogelijk te redden en weer op te starten als de kust eenmaal gepasseerd is.
Het is klaar. Eenmaal boven liet ik mijn benen uitrollen om zo ontspannen mogelijk te lopen. In dit stadium van de race zijn het niet meer zozeer de benen die beslissen, maar eerder de geest. In mijn hoofd is het aftellen, meer dan 4 km, 3,5 km, 3 km... De pijn is er, maar dat is grotendeels waarom ik ben gekomen, dus er is geen sprake van zo dicht bij het doel kraken.
Tijdens deze laatste kilometers kunnen veel lopers het niet meer aan en gaan lopen. Zo haal ik veel van hen in, zonder ze elke keer aan te moedigen: "Kom op, we houden vol!" ".
Het 500m paneel in zicht, ik koppel mijn hersens los en voltooi deze laatste rechte lijn met meer dan 16 km/u. Er bleef (een beetje) over, dat wilde ik. Sterk kunnen finishen aan het einde van een gecontroleerde marathon. Ik kom over de finish en doe mijn horloge uit zonder echt mijn exacte tijd te weten. Mijn familie voegt zich bij mij en laat de spanning niet langer duren. 2h 57' 45'', de 3h-markering is gevallen, het doel is bereikt.
Ik ben erg blij met zowel mijn race als de laatste tijd. Vreemd genoeg had ik niet verwacht zo'n leuke tijd te hebben, maar bij aankomst heb ik het gevoel dat de 2 uur 55 haalbaar waren. Het is geen teleurstelling, eerder een verlangen om het altijd beter te doen.
De marathon van Parijs is meer dan alleen een race, het is een buitengewone ervaring. De Parijse monumenten, de sfeer die op elke straathoek heerst, alles is aanwezig om een bijzonder moment door te brengen. Ik wens dat iedereen een keer in zijn leven meedoet.
- EEN ONZEKERHEID TUSSEN RASSEN
Maak plaats voor een paar dagen rust… Heel weinig, want amper 6 dagen later hang ik een slabbetje op voor de Marathon des Causses (35 km en 1700 m D+) op het Festival des Templiers, in Millau.
Ik wist het toen ik me registreerde, in 6 dagen heeft het lichaam geen tijd om goed te herstellen van een inspanning die zo traumatisch is als een marathon. Wat op het eerste gezicht een onintelligente keuze lijkt, verandert in een echte uitdaging.
Deze reeks is niet zonder risico en het duurde niet lang voordat ik pijn zag verschijnen. Vanaf de dinsdag na de marathon begon de pijn zich te vestigen aan de buitenkant van de linkervoet, wat ongemak veroorzaakte bij het lopen en staan. Ik maak me er niet meer druk om, het gaat waarschijnlijk vanzelf over.
Donderdagochtend joggen aan de oevers van de Tarn met Alvaro, 5 km in 5'30/km. Het ongemak is in het begin discreet, ik zeg tegen mezelf dat het heet moet verdwijnen. Nou nee, het blijft intensiveren totdat het de pas aan het einde van het joggen verstoort. 2 dagen voor de race weet ik niet of ik dit parcours zal kunnen afmaken, of zelfs of het redelijk is om op één voet te beginnen. Deze vraag zal tot het laatste moment blijven bestaan en zal reële gevolgen hebben voor de uitkomst van mijn race.
- CAUSSES MARATHON, TEMPLARS, EEN MENTALE RACE
Zaterdag 23 oktober 2021. De ochtend van de race zelf weet ik nog steeds niet of ik aan deze startlijn zal staan of niet. Mijn voet doet nog steeds pijn, maar het lijkt draaglijk.
Het vertrek is om 12:25 uur Het is 11 uur, mijn besluit is (eindelijk) genomen. Zelfs als dat betekent dat ik in Millau moet zijn, meer dan 850 km van mijn huis, kan ik het net zo goed proberen, ook al slaag ik er niet in om de race uit te rijden. Het is 12:20 uur, ik zit in de 2e vertrekgolf. De lopers van de 1e golf zijn 10 minuten geleden gestart. In de Millau-vallei weerklinkt het beroemde "Ameno" van het tijdperk. Vijf lange minuten en het is tijd om te vertrekken.
Omdat ik achter in het peloton zit, schaam ik me de eerste 500 meter en begin dan aan een dynamische maar comfortabele klim. Een schot naar links, een schot naar rechts, deze start van de race lijkt meer op een slalom dan op een parcours, maar mentaal is het best opwindend al die overschrijdingen.
Terwijl ik me concentreerde op naar binnen sluipen om ruimte te vinden, had ik niet eens een detail opgemerkt, maar toch een van de belangrijkste. Ik heb geen voetpijn. Ik loop al 3 km en ik voel niet de minste pijn. We laten ons niet meeslepen, er zijn nog 32 km en 1600 hoogtemeters te gaan.
Ik vervolg de race in mijn eigen tempo en kom aan de voet van de eerste grote moeilijkheid van het parcours. La Croix de Paulhe, een klim van 1,35 km met een gemiddelde van 23%. Het volstaat te zeggen dat ik er destijds spijt van had dat ik geen palen had. Maar het is niet de meest invaliderende.
Ik merk al snel dat ik achter de lopers van de eerste golf zit. Erg ingewikkeld om in te halen omdat de grond zich er totaal niet voor leent. Ik doe dan ook mijn best in de hoop zo min mogelijk tijd te verliezen.
Het kostte me 18 minuten om de top van deze hobbel te bereiken. Volg 2 km vlak en 2 km afdaling waarin ik herstart om te proberen mijn vertraging in te halen. De afdaling van 2 km doet me geen goed, ik voel dat mijn bovenbenen al behoorlijk stijf zijn. Op 6 dagen van de marathon van Parijs verbaast het me niet zoveel, we zullen te maken krijgen met de vorm van de dag.
12 e kilometer, ik stop een paar seconden om mijn waterflessen te vullen bij het eerste bevoorradingspunt (alleen water) en daar ga ik weer om de tweede moeilijkheid aan te vallen. 3 km bij 11,2% gemiddeld. Ik wissel af tussen hardlopen en wandelen, de klim gaat best goed, ik haal veel lopers in. Eenmaal op de top scheiden 6 vrij vlakke kilometers me van de volgende ravito. Ik stop in 5'/km en ik ga vooruit, met slechts één idee in gedachten, om te eten. Tot nu toe heb ik de tijd genomen om een reep te eten, evenals een dosis van 40 g Holyfat- koffie , a priori heb ik hetzelfde leveringsplan als een week eerder in Parijs, geen reden om niet te gaan.
Ja, maar ik heb een grote fout gemaakt, die me helaas mijn race zal kosten. De hele ochtend geobsedeerd door de hypothese dat ik de start niet zou nemen, verwaarloosde ik een essentieel punt volledig: eten. Tussen het ontbijt om 8.30 uur en de start van de race 4 uur later heb ik niets gegeten. Het volstaat om te zeggen dat ik rond 15.00 uur honger heb.
Beginnersfoutje, ik pak alles wat bij de verfrissingspost komt bij de hand: aperitiefkoekjes, kaas, brood, cola, bruiswater… En dat allemaal terwijl ik mezelf naïef zeg dat het voorbij moet.
Als het "all-you-can-eat-buffet" voorbij is, vertrek ik voorzichtig om krampen te voorkomen, terwijl de spieren weer opwarmen. Het tempo is al een paar kilometer duidelijk niet meer hetzelfde, maar ik weet de breuk te beperken tot de volgende bevoorradingsstop, km 27. Rebelote, brood, kaas en cola... Deze keer is het de juiste, mijn lichaam slaat alarm .
Op de een of andere manier kom ik aan het einde van de voorlaatste afdaling van het parcours. Heel technisch, de steunen zijn vluchtig, ik mis het vallen meerdere keren. Hier sta ik aan de voet van de laatste klim van de dag, een klim die het begin markeert van mijn afdaling naar de hel. Ik probeer de eerste 100 meter te joggen... onmogelijk. Maakt niet uit, ik zal uiteindelijk lopen.
Ik word me dan bewust van de omvang van de schade wanneer zelfs lopen een marteling wordt. Elke stap een beetje hoger dan de volgende maakt me duizelig en dwingt me te stoppen. Ik verlies veel plaatsen op deze klim. Ik, die tot dan toe maar heel weinig werd ingehaald, heb het mentaal moeilijk, maar fysiek kan ik het niet meer bijbenen. Ik stop, ik vertrek, ik stop... Ik begin duur te betalen voor de mengsels die in de hulpposten worden gemaakt. Misselijkheid dwingt me opnieuw om te stoppen. Bij km 32 moet ik 8 keer overgeven, het is een nachtmerrie.
Ik slaag erin om opnieuw te beginnen en mijn kracht lijkt schuchter terug te keren, althans dat is de indruk die ik heb. Ondanks vreselijke buikkrampen knars ik op mijn tanden, kom aan het einde van deze laatste afdaling en passeer uiteindelijk de boog van aankomst.
Ik voltooi de Marathon des Causses in 4u55 na een moeizame race. Deze wedstrijd zal me bewust hebben gemaakt van het primordiale belang van voeding voor de beoefening van sport en in het bijzonder hardlopen.
In twee weken tijd heb ik twee totaal verschillende races kunnen meemaken. De een perfect onder de knie en de ander wat chaotischer. Het belangrijkste verschil zit in het eten. Deze ervaring stelt me in staat om het belang van eten voor een lange en intense inspanning te benadrukken en tijdens het eten niets te eten. Als we rennen, gebruikt het lichaam de beschikbare energie om de spieren te bedienen die nodig zijn om ons vooruit te helpen, zonder rekening te houden met organen zoals de maag. Daarom is het essentieel om gezonde en verteerbare producten te gebruiken, zoals de producten die bijvoorbeeld door Holyfat worden aangeboden, om dit soort complicaties tijdens het sporten te voorkomen.
Ik ben erg blij dat ik deze uitdaging heb voltooid door twee grote races met 6 dagen na elkaar aan elkaar te koppelen. Ik heb veel geleerd en ben me nu al aan het voorbereiden op mijn toekomstige doel: de 110 km van de Volvic Volcanic Experience (VVX).
Adrien DICQUE, lid van het Holyteam .