RACE IN FRANKRIJK 2022 (1000 KM), ALVARO MADRAZO

De "Race Across" komen naar ons toe van over de Atlantische Oceaan, met de eerste oversteek in 1982 van West naar Oost van de Verenigde Staten, meer dan 5.000 km. Al 4 jaar in Frankrijk hebben honderden fietsers de wegen van Frankrijk alleen en zonder hulp doorkruist, van Le Touquet tot Mandelieu la Napoule, door de prachtige landschappen van Chambord, Mont St Michel, de Alpen...

Herbeleef deze 5e editie door het verhaal van Alvaro, oprichter van Holyfat.

"De Race Across France is in 4 jaar tijd een referentie geworden in het land en in Europa waaruit de Tour de France is voortgekomen. Om hulde te brengen aan zijn grote Amerikaanse zus en om een ​​vriendschapsbrug tussen onze twee landen te bouwen, heeft de Race Across Frankrijk biedt een fantastische uitdaging van 2500 km, ingeschreven in het geheugen van de belangrijkste uren van onze gemeenschappelijke geschiedenis.

4 afstanden zijn toegankelijk in één evenement om de mogelijkheid te hebben om te ontdekken, jezelf uit te dagen maar ook om jezelf te overtreffen. De route doorkruist Frankrijk langs de Mont St Michel, de kastelen van Chambord, de Alpen en de hoogste fietsgebieden, Ventoux, Verdon...

Elke deelnemer heeft verschillende redenen om deel te nemen aan een race als de Race Across France (RAF): elkaar leren kennen in het evenement, een record breken, zichzelf overtreffen en bereiken wat onmogelijk lijkt.

Mijn redenen zijn divers en zowel professioneel als persoonlijk. Aan de professionele kant wilde ik het Holyfat-merk vertegenwoordigen dat ik heb gecreëerd en de effectiviteit van onze producten benadrukken. Persoonlijk was mijn uitdaging om uit mijn comfortzone te komen om mezelf beter te leren kennen in ongekende omstandigheden. En nog dieper, ik wilde rouwen om het verlies van mijn dierbaren dat vorig jaar plaatsvond. Een jaar lang had ik niet de kans gehad om dit verlies te verwerken en me te verzoenen met het leven dat ondanks alles zijn loop neemt.

Deze editie van de RAF was extreem veeleisend vanwege de temperatuurwisselingen, we gingen van meer dan 35 graden naar een vochtige kou op de afdaling van de passen waardoor ik beefde. Om nog maar te zwijgen van de stormen die zonder waarschuwing kwamen. De Col de l'Iseran was de eerste moeilijkheid en zoals Mike Tyson zegt "iedereen heeft een plan totdat ze de eerste rechte lijn hebben" en de Iseran gaf me een geweldige klap, waardoor ik al mijn planning moest herzien.

Tijdens de afdaling vatte ik kou en bevond ik me in de vallei die naar Saint Michel in Maurienne leidt, aan de rand van de weg overgevend en me afvragend waarom ik daar was? Op dat moment had ik geen antwoord, noch de kracht om mezelf in vraag te stellen. Ik besluit een hotel te zoeken en zeg tegen mezelf dat ik de volgende dag tijd heb om na te denken .

Op de tweede dag begin ik de eenzaamheid van deze uitdaging te begrijpen, waardoor het tegelijkertijd eenvoudig en moeilijk wordt. Een parodie op het leven, we moeten vooruit maar we hebben niet langer het verlangen, de kracht of de wil om dat te doen, het enige wat je hoeft te doen is trappen, dus ik trap.

Afdaling van de Galibier met natte wegen, ik sta stil bij de kwetsbaarheid van ons leven. Een verkeerde afslag en het is GAME OVER. Een afgrond van een paar honderd meter aan mijn rechterkant herinnert me er altijd aan dat ik duizelig ben. Ondanks deze gedachten leek de mogelijkheid van een dodelijk ongeval zo klein.

Aan de voet van de Col de Glandon besloot ik, ondanks het bericht van de organisatie over een waarschuwing voor stormachtige stormen, door te gaan met mijn doel voor vandaag: voor middernacht de laatste Alpenpassen oversteken. Een paar uur later, in de eenzaamheid van de pas, de bewolkte lucht en de bliksem om me heen, was ik bang voor de eerste keer van de race. Waarom ben ik hier? Ik weet het niet, maar ik ga door, ik trap.

Donderdagochtend hoorde ik het verschrikkelijke nieuws op mijn telefoon. Een deelnemer van de RAF 2500km werd aangereden door een auto, het resultaat is tragisch. Een vader, een broer, een echtgenoot die niet thuiskomt, een deelnemer die de eindstreep niet haalt. De vraag komt terug met meedogenloze kracht: "Waarom ben ik hier?"

Met alle verlangen om te stoppen en mijn dochters en mijn vrouw te kussen, pak ik mijn fiets en vertrek. Ik weet niet wat ik anders moet doen. Op mijn fiets stappen lijkt het eenvoudigst, vooruit gaan om niet achteruit te gaan, om niet na te denken. De dag is een van de meest gecompliceerde in termen van temperatuur. Ik ben met duo-deelnemers, Jeremy en Vianney. We gaan samen verder zonder al te veel te praten. Ik denk dat ze dezelfde vraag stellen als ik. Plots staan ​​we in de regen of liever in de douche en zoeken we onze toevlucht in een bakkerij. Een croque-monsieur, een koffie, een siësta op tafel en we gaan weer 2-3 uur rijden in de regen.

Ik heb zin om op te geven, ik begrijp niet waarom ik hier ben. Ik praat aan de telefoon met mijn broer die mijn situatie snel begreep, hij vraagt ​​me om vol te houden. Ik heb de indruk dat mijn uiteindelijke verlating meer invloed kan hebben op mijn dierbaren dan op mezelf. Ik laat mijn hoofd zakken, ik trap, ik ga verder.

Aan de voet van de Mont Ventoux zette ik mijn GPS om op te laden, maar hij hield niet van het snel opladen ... Als gevolg daarvan gaat hij niet meer aan. Gelukkig ken ik de Reus van de Provence en vertrek ik om 20.00 uur om zijn beklimming aan te vallen. Ik verwijder de cardio, ik let meer op mijn bloedsuikerspiegel en ik ga naar het "gevoel".

Wat een genot om te vertrekken door van tempo te veranderen, een beetje te forceren, ik voelde me meer levend in de "zone". Om 23.00 uur kom ik aan op de top en maak ik me klaar voor de afdaling. Mijn broer vergezelt me ​​telefonisch en het geeft me een goed gevoel naar hem te luisteren, te weten dat hij het avontuur met mij beleefde ondanks de 9000 km die ons scheiden.

Ik heb zojuist begrepen dat ik niet de enige ben, de dromen die we delen en als het waar is dat wij de uitvoerders zijn, degenen die trappen, is het gewoon omdat het onze beurt is. Morgen ben ik thuis en een van mijn familieleden, van mijn vrienden zal zijn eigen avontuur beleven. Beklim je eigen Ventoux.

Ik begin te begrijpen. Waarom ben ik hier? Omdat ik een droom had, had ik de wil.

Zaterdag was de mooiste dag, aankomen leek me makkelijker dan opgeven, een vrijheid en een lichtheid stuwden me voort midden in de lavendelvelden, wat een prachtig land! Rest mij nog om te profiteren van deze laatste dag, de laatste klim, de laatste afdaling, de laatste kilometer, de laatste bocht, het einde.

Een gevoel van voldoening vermengd met melancholie, en een reactie op "waarom ben ik hier". Ik ben hier, omdat ik leef, en leven betekent dat we onze dromen kunnen najagen, vooruitgaan namens degenen die dat niet kunnen, het is mijn verantwoordelijkheid om te leven tot de grenzen van mijn kunnen, want op een dag zullen we' Als je hier niet bent, kan het morgen gebeuren, of overmorgen.

Waarom ben ik hier? Het is duidelijk. Ik ben hier omdat het mijn beurt is."